Deklaracja dostępności
Bez kategorii

Obyczaje

Oprócz muzyki i instrumentów nieodłącznym elementem życia tutejszej ludności są tradycje, obrzędy i zwyczaje ludowe. Ukazują one codzienne zajęcia mieszkańców tych terenów, ich troski i radości. Bardzo charakterystyczne – odzwierciedlające dynamiczny i żywiołowy temperament miejscowej ludności – sa tańce w metrum 2/4 jak na przykład polki: „cięta”, „raśka”, „z nogi”, „suwana”, „sowlinianka”, „na jedną nogę”, oraz tańce obrazujące czynności typu: „kowal”, „szewc”, „krzyżak” czy „kosiorz”.

Powszechnie kultywowanymi obrzędami przez tutejszą ludność są:
Śmiguśne słomioki – jest to zwyczaj ludowy związany z nadchodzącą wiosną, wyrosły z magii wegetacyjnej, mający na celu wzmocnienie urodzajów oraz zapowiedż nowego roku rolniczego
Ograbek – obrzęd dożynkowy, popularny na limanowszczyźnie do okresu II wojny światowej, kiedy zboże żęto sierpem i kosą
Obigrowka – przedstawia przedweselną zabawę u pana młodego
Podłażniki – (kolędnicy), zwyczaj związany z okresem świąt Bożego Narodzenia i nadchodzącego Nowego Roku
Jasełka – według staropolskich kantyczek i ludowych pastorałek z regionu limanowskiego
Sobótki  – zwyczaj palenia ognisk na górach, przy których odbywają się wspólne śpiewy i tańce

Ciekawie prezentuje się również strój Lachów Limanowskich. Jego opis możemy znależć w pracy Jana Wielka: „Atlas polskich strojów ludowych – Strój Lachów Limanowskich”. PWN. Warszawa-Wrocław 1988 r. s. 11-12.

Męski ubiór składał się z niebieskich lub granatowych spodni z wszytym w boczny szew nogawek czerwonym sznurkiem, białej koszuli z wąskim kołnierzem, zdobionym haftami. Na koszulę wkładano kaftan bez rekawów koloru granatowego lub niebieskiego. Głowę zdobił kapelusz góralski z dużym rondem. Na nogi wkładano buty z cholewami.

Strój kobiecy natomiast składał się ze spódnicy szytej z barwionego na kolor granatowy lub siwy płótna lnianego, długiej do kostek. Spódnicę z przodu zakrywał biały haftowany fartuch zwany „zapaską”. Kobieta ubrana była w lnianą białą koszulę, suto marszczoną przy szyi z ozdobami na kołnierzu, rękawach i wzdłuż rozcięcia na piersiach białymi haftami. Na koszuli był gorset z brokatu lub aksamitu pieknie zdobiony. Mężatki na głowie nosiły lniane lub tiulowe chusty. Na nogi zakładały buty z cholewkami.

Zimą zarówno kobiety jak i mężczyźni zakładali kożuszki zdobione barankiem zwane „serdakami”.

Tradycje Lachów Limanowskich kultywowane są między innymi przez Regionalny Zespół Pieśni i Tańca „LIMANOWIANIE”. To dzięki tego typu miłośnikom folkloru, pomimo następującego postępu cywilizacyjnego, ery komputerów i powszechnej automatyzacji, możemy dzisiaj poznać w autentycznej prezentacji wszystko to co się wiąże z korzeniami naszej kultury narodowej.

Barwność, autentyzm i żywiołowość folkloru Lachów Limanowskich rozjaśnia szarość codziennych dni tutejszej ludności żyjącej w trudnych i surowych warunkach podgórskich.
 
 „Naród bez dziejów, bez historii, bez przeszłości, staje się wkrótce narodem bez ziemi, narodem bezdomnym, bez przyszłości”
Prymas Stefan Wyszyński

Wróć do góry